Zanjan Tourism Guide 旅行 至 赞詹

موج «حفاظت از محیط زیست» به گفته اسکندر فیروز در کتاب خاطرات‌اش از نیمه دهه ۱۹۶۰ میلادی یا ۱۳۴۹ خورشیدی، در کشورهای اروپایی و آمریکایی شروع شد. چیزی که او در خاطرات‌اش جنبش مردمی‌نامیده که باعث نیرو گرفتن این گرایش در دنیا شده است؛ نیرویی که با جوانان قوی‌تر شد و جای شعار «بمب را قدغن کنید» را گرفت و تبدیل شد به «کره زمین را نجات دهید.»

بنیانگذار سازمان حفاظت محیط زیست ایران می‌گوید آن سال‌ها، این موج به ایران هم رسید و آن را نهضتی می‌دانسته که از چند سال پیش خودش در ایران راه انداخته بود. ایران در آن سال‌ها از نخستین کشورهایی بود که این حفاظت از محیط زیست را جدی گرفت و تا دهه‌ای بعد از این تاریخ، فقط در چند کشور دیگر مثل فرانسه و بریتانیا مانند ایران، سازمان و وزارتخانه‌ای تاسیس شد.

اسکندر فیروز می‌‌گوید:« به واسطه این نهضت ما هم تهییج شدیم؛ شخص خودم به هر حال تهییج شدم و ما جز آن هفت کشوری بودیم که قبل از کنفرانس معروف استکهلم در ۱۹۷۲ سازمان یا وزارتی به نام «حفاظت محیط زیست» تاسیس کردیم. این سازمان به واسطه علاقه به حفاظت طبیعت، حیات‌وحش و محیط زیست انسانی که در ایران به وجود آمده بود، تاسیس شد.»

اسکندر فیروز در پنجمین روز از ماه میلادی ژوئن، پانزدهم خردادماه که سازمان ملل به عنوان روز جهانی محیط زیست نام‌گذاری کرده، از تلاش‌های سازمانی می‌گوید که خودش با شور و امید و اشتیاق و کمترین امکانات در سال ۱۳۵۰ خورشیدی بنیان‌گذاشته است: «اول دستگاهی به نام کانون شکار به وجود آمد و چند سال بعد قانون جدیدی به تصویب مجلسین رسید که طی آن سازمان شکاربانی و نظارت بر صید تاسیس شد.»

زمانی که شما کانون شکاربانی و نظارت بر صید را تاسیس کردید، می‌گفتید که سازمان‌های دیگر با شما همکاری نمی‌کنند. مثلا گفته‌اید که در سال‌های اول وزارت کشاورزی کار شمار را جدی نمی‌گرفت. سازمان حفاظت محیط زیست در سال‌های گذشته هم با همین موضوع رو به رو بوده و گاهی درباره همین شرایط گله دارد. به نظر شما، چرا معمولا کار سازمان‌های زیست‌محیطی جدی گرفته نمی‌شود؟

در واقع کانون شکار بود که توسط دستگاه‌های دولتی جدی گرفته نمی‌شد. با ایجاد سازمان شکاربانی و نظارت بر صید،‌ وضع متدرجا‌ً‌ تغییر یافت. سازمان حفاظت محیط زیست طی قانون بسیار مترقی و خوبی چند سالی پس از آن یعنی در سال ۱۳۵۱ ایجاد گردید که شکاربانی و نظارت بر صید نتیجتا‌ً در سازمان محیط زیست ادغام شد. سازمان محیط زیست آن زمان به طور کلی تغییر یافت.

اگرچه مانند واکنش‌هایی که در کشورهای غربی دیده می‌شد بعضی دستگاه‌ها به مناسبت کنترل‌هایی که توسط سازمان محیط زیست اعمال می‌شد، گاه به گاه مقاومت می‌کردند.

ولی بدون تردید می‌توان گفت که در ایران این سازمان با قدرت به کار خود مشغول شد. یک نمونه ذکر می‌کنم. شرکت ملی نفت که پروژه‌های خود را همیشه مبرا از کوچکترین دخالت سایر دستگاه‌ها می‌دانست در شرف احداث یک پالایشگاه در نکا در ساحل دریای خزر در سال ۱۳۵۳ بود که سازمان ما پس از آگاهی از آن و بررسی لازم فوری یک گزارش ۷۰ صفحه‌ای به دولت ارائه داد که مشخص می‌شد، وجود این صنعت در آن محل ساحلی باعث چه ضررهای عظیمی‌از جمله نسبت به کشاورزی و جنگل‌های آن منطقه مازندران می‌شد. شرکت نفت به وسیله شخص مدیرعامل که دکتر اقبال بود مخالفت جدی کرد اما سرانجام مجبور شد پالایشگاه را در نزدیکی اصفهان احداث کند یا بهتر بگویم جا به جا کند.

فعالیت در محیط زیست در دوره‌ای که شما بودید اصلا کار آسانی نبود. شما در آن سال‌ها هم باید درگیر بخش‌های فرهنگی و اجتماعی می‌شدید تا برای کار حفاظت فرهنگ‌سازی کنید و هم موارد حقوقی و قانونی ناقص بود و باید تکمیل می‌شد.

درست می‌گویید، ولی فکر می‌کنم در هیچ کشوری فعالیت‌ بخش‌های مربوط به حفاظت محیط زیست کار آسانی نیست. در این مورد ضمنا‌ً باید اضافه کنم که قانون بسیار کامل ما شامل هم محیط زیست انسانی، هم محیط طبیعی است. در صورتی که بیشتر کشورها فقط محیط انسانی را شامل چنین دستگاهی می‌کنند مانند Environmental Protection Agency در آمریکا.

با این حال، فکر می‌کنید حالا مشکلات سازمان حفاظت محیط زیست، چقدر با زمانی که شما این سازمان را تاسیس کردید، تفاوت کرده است؟

پس از چند سال اول که پرسنل سازمان را به ویژه کارشناسانی در سطح بالا استخدام و تا حدی تکمیل کردیم اطمینان داشتیم که به خوبی از عهده وظایف‌مان برمی‌آییم. فرق عمده میان آن دوره و حالا در آن است که اولا‌ً اکنون جمعیت کشور به بیش از دو برابر آن زمان افزایش پیدا کرده، اما علاقه‌ای به حفاظت محیط زیست که در آن دوره وجود داشت اکنون چندان دیده نمی‌شود. از طرف دیگر کارشناسان درجه یک آن زمان دیگر در سازمان نیستند و کادر مشابهی هم به نظر نمی‌آید که استخدام شده باشند. فکر می‌کنم تفاوت عمده دیگر این است که پاسداری و کنترل در زمینه اجرای مواد قانون و مقررات در آن دوره با قاطعیت انجام می‌گرفت. در صورتی که اکنون نه درباره آلودگی‌ها و نه حیات‌وحش چنین توجهی دیده نمی‌شود.

اولین منطقه حفاظت‌شده کانون شکار در سال ۱۳۳۶ خورشیدی، منطقه‌ای بین بجنورد و گنبد کاووس بود به نام آلمه وایشکی که بعد از چند بار تغییر نام بعد از انقلاب ۵۷ ایران، پارک ملی گلستان شد. منطقه وسیعی که سال‌هاست یکی از بخش‌های محبوب مردم برای سفر و گذراندن وقت رو روز در طبیعت است اما شما برای ثبت آن چندان راه همواری رو طی نکردید. فعالیت‌های شما در سازمان نوپای حفاظت محیط زیست برای ایجاد مناطق حفاظت شده و جلب توجه مردم به نکات زیست‌محیطی چقدر از دید دولت و مردم اهمیت داشت؟

حدود سال اول بعد از تاسیس سازمان محیط زیست بیشتر مقامات دولتی لزوم چنین سازمانی را به خوبی قبول کرده بودند. ناگفته نماند که من معاون نخست‌وزیر بودم و او در مورد فعالیت و وظایف ما بالطبع آگاهی کامل داشت و به نتایج کار سازمان ما علاقمند بود. در مورد مقبول بودن امور زیست محیطی از دید مردم باید عرض کنم که در سال‌های آخر کار ما بیشتر مردم لزوم وجود سازمان محیط زیست را درک کرده بودند. در بعضی مناطق حتی آمادگی کمک به سازمان نیز داشتند.

ما منابع طبیعی مملکت را یک ثروت بلکه میراث ملی می‌پنداشتیم و معتقد بودیم که بهره‌برداری از منابع باید طبق اصول حفاظت به اصطلاح conservation صورت پذیرد. به معنای آن که فقط از رشد سالانه آنها استفاده شود و اصل این منابع برای همیشه برای نسل‌های آینده محفوظ بماند. این قاعده چیزی نیست که بهره‌کش‌ها با رضایت قبول کنند.

در نتیجه دیده می‌شد که در مراتعی که طبق اصول نباید در آن‌ها بیش از دو گوسفند در هر هکتار چرا کند، سه یا چهار گوسفند آورده می‌شد. بعد از انقلاب بسیاری از مراتع به ۶ حیوان در هکتار هم می‌رسید و مراتع ارزنده کشورمان رو به نیستی می‌گذاشتند. طبیعی است که این افراد نسبت به بعضی مناطق که تحت حفاظت سازمان قرار می‌گرفتند گاه به گاه طلب‌کار وشاکی بودند. برای آشنا ساختن مردم با زیبایی‌ها، ارزش‌ها و خواص طبیعت کشورشان برنامه‌ای جهت احداث مراکزی برای بازدید کنندگان در چند پارک ملی در ۱۳۵۵ شروع کردیم. متاسفانه این کار بعدا‌‌ً قطع و لغو شد. اما در همان سال و سال بعد بیشتر از ۲۵هزار بازدید کننده برای دیدار از طبیعت و حیات وحش به پارک ملی معروف گلستان آمدند و چند روزی هم آنجا ماندند.

این‌طور به نظر می‌رسد که هر چه سخت‌گیری سازمان‌های مرتبط با محیط زیست بیشتر می‌شود، جبهه‌گیری و نگرانی بعضی مردم یا بعضی سازمان‌ها افزایش پیدا می‌کند؟

فکر می‌کنم این موضوع در شرایطی صدق کند که مردم احساس می‌کنند سخت‌گیری خلاف قانون یا ناشی از بی‌عدالتی وجود دارد. البته ممکن است سازمان‌هایی یا شرکت‌های بزرگی به دلایل سیاسی یا اقتصادی مخالفت علنی کنند. در ایران چنین پیش‌آمدی را به خاطر ندارم ولی رویدادی است که در آمریکا مرتب دیده می‌شود.

آقای فیروز! درخاطرات‌تان چند بار تاکید کرده‌اید در آن سال‌ها توجه چندانی به مسایل مربوط به محیط زیست نمی‌شد. از آلودگی دریای خزر در سال‌های نخست ۱۳۴۰ گفته‌اید که البته باعث شکل‌گیری کنوانسوین حفاظت از دریای خزر شد. از نبودن رشته تحصیلی در زمینه محیط زیست گفته‌آید و شرایط سخت استخدام محیط‌بان برای بخش‌های مختلف کشور همیشه بر کمبود شدید متخصص ایرانی در این زمینه تاکید کرده‌اید. شما بعد از سال‌ها فعالیت زیست‌محیطی که تا سال ۵۶ در ایران ادامه داشت، حالا

توجه به مسائل محیط زیست را در ایران چطور می‌بینید؟

خاطراتی که نوشته‌ام، مربوط به بیش از ۴۰ سال پیش است. در آن زمان در کشورمان تقریبا در هیچ‌یک از رشته‌های تحصیلی‌ که به درد ما می‌خورد محصلی وجود نداشت. وقت آن را نداشتیم که دانشجویانی را به کشورهای خارجی بفرستیم تا در رشته‌های مختلف حیات وحش و محیط زیست به مدت مثلا‌ً چهار- پنج سال مشغول تحصیل شوند.

سرانجام آموزشگاه محیط زیست خودمان را نزدیک کرج درست کردیم و نتیجه بسیار مطلوبی به دست آمد. حالا در این دوره در ایران جوان‌هایی فراوانی هستند که در رشته‌های گوناگون حیات وحش و محیط زیست تحصیل می‌کنند؛ جوان‌هایی که تعداد قابلی از آن‌ها را خودم شانس ملاقات‌شان را داشتم و می‌دیدم که چه علاقه‌ای به حفظ حیات وحش و محیط زیست ایران دارند. از دهه ۱۳۴۰ تا اواخر دهه ۵۰ خورشیدی، خواب آن را می‌دیدم که حتی یک دهم این دانشجویان در آن دوره وجود داشت تا بلادرنگ جزو کادر سازمان ما قرار گیرند.

در سال ۱۳۵۱ میزان بالای آلودگی هوای تهران مشخص شد. پیش‌بینی شما و سازمان‌ حفاظت محیط زیست، در آن زمان از آلودگی هوای تهران آیا چنین غولی بود که کم‌کم همه ایران را در بر می‌گیرد؟

خیر! امید داشتم برنامه پاک‌سازی از آلودگی هوا مطابق با معیارها و مقرراتی که برای تهران در نیمه دهه ۱۳۵۰ در نظر گرفته شده بود سرانجام در همه شهرهای ایران، اجرا شود. اولین خودرو، یک پیکان بود که موتور آن توسط سازمان تبدیل به سوخت گاز شد و برای آزمایش نتیجه به شیراز رانده شد و پس از مذاکره با شرکت ملی گاز برای ایجاد قرارگاه‌های سوخت مربوطه ماشین‌ها برنامه‌ای برای آماده کردن ۱۰۰ تاکسی گازسوز موافقت شد.

البته برنامه کلی آن زمان مفصل بود و شامل اتوبوس‌های کافی که جانشین درصد قابلی از خودروهای شخصی می‌شدند و همچنین ساخت مترو همه جزوی از این برنامه بوده اند. نمی‌توانم بگویم تا چه حد برنامه در درازمدت در کنترل آلودگی ‌هوای شهرها موفق می‌بود. اما می‌دانم که آن را با جدیت کامل دنبال می‌کردیم.

کنفرانس رامسر در سال ۱۳۴۹ خورشیدی، یکی از نام‌آورترین و بزرگ‌ترین فعالیت‌های محیط زیستی ایران محسوب می‌شود که شما نقش اساسی در آن داشتید. بر اساس این نشست کنوانسوین حفظ تالاب‌های مهم جهانی تصویب شد و هنوز بعد از ۴۳ سال تالاب‌هایی که به این پیمان‌نامه اضافه می‌شوند به نام «تالاب رامسر» شناخته می‌شوند. شما فکر می‌کنید معاهده رامسر چقدر در فضای محیط زیست جهانی اهمیت داشت و دارد؟

برنامه‌ گسترده‌ای برای بررسی و حفاظت تالاب‌های ایران اجرا می‌کردیم که موفقیت در آن باعث شد تا سازمان‌های جهانی حفاظت طبیعت و حیات‌وحش متمایل باشند که کنفرانسی در مورد حفاظت تالاب‌های حایز اهمیت بین‌المللی در ایران تشکیل شود. ما شهر رامسر را برای مقر این کنفرانس انتخاب کرده بودیم و در آنجا کنوانسیونی که چند سال برخلاف کوشش‌ کشورهای شرکت کننده ـ بیشتر کشورهای اروپایی ـ در کنفرانس‌های پیشین به نتیجه نرسیده بود، در این اجلاس رامسر با موفقیت کامل به اتمام رسید و بلکه می‌توان گفت، نام ایران با کنوانسیون رامسر در سطح جهانی مطرح شد و سال‌ها شهرت ویژ‌‌ه‌ای پیدا کرد.

فایل صوتی گفتگو را بشنوید:

دریافت
حجم: 8.85 مگابایت

به استان زنجان خوش آمدید!
اینجا بزرگترین رسانه گردشگری استان زنجان است.
هدف ما گسترش اطلاع رسانی درباره سفر و گردشگری استان زنجان است.
بازنشر مطالب لزوما به معنای تائید محتوای آن نیست.
شماره ثبت در سایت ساماندهی: 1-3-64-56-695660-1-1
Copyright 2020, All Rights Reserved ©

به استان زنجان خوش آمدید!
اینجا بزرگترین رسانه گردشگری استان زنجان است.
هدف ما گسترش اطلاع رسانی درباره سفر و گردشگری استان زنجان است.
بازنشر مطالب لزوما به معنای تائید محتوای آن نیست.
شماره ثبت در سایت ساماندهی: 1-3-64-56-695660-1-1
Copyright 2020, All Rights Reserved ©

کاترینا پابلیکوا، سخنگوی فرودگاه پراگ گفت شش توریست چکی که به ایران سفر کرده بودند، در بازگشت از این کشور قرنطینه شدند.

او این اقدام را پیشگیرانه توصیف کرده و گفته است هیچ‌کدام از مسافران نشانه‌هایی از بیماری‌های تنفسی نداشتند و درجه حرارت بدن‌شان نیز بالا نبود.

به گفته سخنگوی فرودگاه پراگ، از این افراد آزمایش‌های لازم گرفته شده و تا زمان مشخص شدن نتایج این آزمایش،‌ این توریست‌ها در قرنطینه هستند.

در همین حال مقام‌های بهداشتی چک از آمادگی کامل برای مقابله با شیوع احتمالی ویروس کرونا خبر داده‌اند. دولت چک می‌گوید هزار تخت را آماده کرده است و پلیس و ارتش برای کمک‌های ضروری کاملا آماده هستند.

به استان زنجان خوش آمدید!
اینجا بزرگترین رسانه گردشگری استان زنجان است.
هدف ما گسترش اطلاع رسانی درباره سفر و گردشگری استان زنجان است.
بازنشر مطالب لزوما به معنای تائید محتوای آن نیست.
شماره ثبت در سایت ساماندهی: 1-3-64-56-695660-1-1
Copyright 2020, All Rights Reserved ©

Many people think that mummies only come from Egypt but in fact Mummies of humans and other animals have been found in places like Asia, Europe, and North and South America. both as a result of natural preservation through unusual conditions, and as cultural artifacts. Over one million animal mummies have been found in Egypt, many of which are cats.

As far as we know, the practice of mummification of the dead was not common in ancient Persia. But It might be interesting that as of 2012, at least eight mummified human remains have been recovered in Iran.

Discovering the First Saltman

In 1994, commercial salt mining operations were being carried out in the Chehrabad Salt Mine when the first saltman was discovered. Along with his mummified remains, several artifacts, including iron knives and a gold earring, were also uncovered.
This saltman is easily recognized due to his long white hair and beard. His head is currently on display in a glass case in the National Museum of Iran (in Tehran). It has been estimated that the man lived around 1700 years ago, during the time of the Sasanian Empire, and died sometime between the ages of 35 and 40.

Studying the Saltmen

In the following years more saltmen were discovered. In 2004, another saltman was found by miners, and an emergency excavation campaign was undertaken. Saltmen were also discovered in 2005, and the most recent mummy was uncovered in 2007. It is believed that the men lost their lives in the mine as a result of mining accidents. Whilst the first saltman is being kept in the National Museum of Iran, the subsequent four were brought to the Zanjan Archaeology Museum. The sixth saltman has been left in-situ.

The discovery of the saltmen has allowed archaeologists to get a glimpse into the lives of these ancient salt miners, and much scientific research has been conducted on the mummies, as well as the mine itself, since they were discovered more than two decades ago. Areas in which such research is being performed include archaeobotany, archaeozoology, isotope analysis, mining archaeology and physical anthropology.

These studies have been helped archaeologists to gain a better understanding of ancient mining practices. For example, by examining the various artifacts and ecofacts in their stratigraphic layers, three different mining phases, namely Achaemenid, Sasanian, and Islamic, have been distinguished.

Further research has shown that mining practices were organized differently during these periods. It was found, for instance, that during the Achaemenid period, mining was established in the surrounding area, and that, based on isotopic data, supply was organized on a regional basis. By comparison, during the Achaemenid period, it seems that there were foreign miners working in the salt mine, and that the mine was accessed from areas further away, i.e. the miners did not settle within the vicinity of their workplace.

Such studies have also helped revise certain accepted facts about the saltmen. For instance, it is generally reported that six saltmen have been discovered so far. However, anatomical analysis of the mummies has revealed that some body parts, which were initially thought to have belonged to a single individual, were in fact from different bodies. Thus, it has been suggested that the number of saltmen should actually be counted as eight, or even more.

Saving the Saltmen

Whilst much scientific study on the saltmen and the salt mine has been carried out, there is a lack of conservation and preservation of the mummified remains. In a report from 2009, it was mentioned that the mummies were being displayed in Plexiglas cases that were not hermetically sealed. As a result of changes in air temperature and pressure, cracks have appeared in the cases. This, in turn, allowed bacteria and insects to enter them, causing damage to the mummies.

Nevertheless, measures are reported to have been taken to ensure that the saltmen do not undergo further deterioration. In the same report, it was said that plans for making permanent cases for the saltmen have been completed, and the necessary funds for the construction of the encasings should be found.

https://surfiran.com/saltman-mummy-iran/

به گزارش روابط عمومی‌اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان زنجان، امیر ارجمند، ظهر امروز، 27 بهمن ماه در زنجان اظهار کرد: با تصویب شورای ثبت وزارت میراث فرهنگی ، آلاداغلار یا کوههای رنگی زنجان-ماهنشان که یک پدیده طبیعی زیبا متعلق به 15 میلیون سال قبل است در فهرست میراث طبیعی ثبت شد.

او ادامه داد: آلادغلار نام محلی کوهها و تپه‌های رنگی است که بخش اعظم آن در استان زنجان قرار گرفته است و در اطراف این کوهها روستاهای وجود دارد که زیبایی این منطقه را دوچندان نموده است.

مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان زنجان در مورد چگونگی ایجاد این کوهها گفت: 15 میلیون سال قبل در پروسه تشکیل کوهها و حوضچه‌های قاره‌‌‌ای این منطقه رسوبات آهنی وجود داشته که در واقع می‌توان گفت هر یک از رنگ‌های آن نشانگر وجود یک ماده معدنی خاص است.

ارجمند در خصوص موقیعت جغرافیایی این اثر عنوان کرد: کوههای رنگی زنجان- ماهنشان از 2 کیلومتری معدن نمک چهرآباد زنجان آغاز شده و در بخش اعظم اتوبان زنجان-تبریز قابل مشاده است.

گفتنی است این کوه‌ها و تپه‌های رسی به سبب رنگشان به ویژه رنگ قرمز، قهوه ای، سبز، زرد، سفید و نارنجی در شرایط نور مناسب خصوصا پس از یک بارندگی اندک که خاک‌ را کمی‌خیس می‌کند با آن کنتراست زیبا، سوژه بی‌نظیری برای عکاسان – فیلمسازان و طبیعت گردان به شمار می‌رود .

اگر قصد تماشای این جاذبه بی‌نظیر را دارید در مسیر حرکت از سمت زنجان به طرف شهرستان ماهنشان در دو طرف جاده این کوه‌های رنگین خودنمایی می‌کنند.

به استان زنجان خوش آمدید!
اینجا بزرگترین رسانه گردشگری استان زنجان است.
هدف ما گسترش اطلاع رسانی درباره سفر و گردشگری استان زنجان است.
بازنشر مطالب لزوما به معنای تائید محتوای آن نیست.
شماره ثبت در سایت ساماندهی: 1-3-64-56-695660-1-1
Copyright 2020, All Rights Reserved ©

بازداشت یک زن جوان در مالدیو خبرساز شده است. این زن جوان بریتانیایی به دلیل پوشیدن مایو دو تکه در خیابان توسط پلیس مالدیو بازداشت شده بود.

انتشار ویدئوی بازداشت او در فضای مجازی اعتراض‌‌های بسیاری را برانگیخت. این ویدئو نشان می‌‌دهد که سه مرد یونیفورم‌پوش به جان این زن جوان افتاد‌ه‌‌اند و در حالی که زن فریاد می‌زند آنها مزاحم او شده‌اند،‌ مرد دیگری تلاش می‌کند بدن او را با حوله بپوشاند.

این زن دو ساعت پس از بازداشت آزاد شده و به نوشته روزنامه گاردین، مالدیو را ترک کرده است.

سخنگوی پارلمان مالدیو حال از او عذرخواهی کرده است. محمد ناشید ابراز امیدواری کرده که سازمان گردشگردی مالدیو از او برای سفر دیگری به این کشور دعوت کند.

مالدیو، جزیره‌ای در اقیانوس هند محبوب چهره‌های نامدار و گردشگرانی است که برای ماه عسل راهی مالدیو می‌شود. گردشگری مهم‌ترین منبع درآمد مالدیو است. بخش قابل توجهی از جمعیت این کشور مسلمان سنی هستند.

پلیس مالدیو ابتدا گفته بود گردشگر ‌بریتانیایی "پوشش نامناسب" داشته و گستاخ و مست بوده است و چون حاضر نشده خود را بپوشاند، بازداشت شده است.

اما حالا محمد حمید، کمیسر پلیس مالدیو شیوه برخورد پلیس با این زن جوان را "بد" توصیف کرده و از او و افکار عمومی‌عذرخواهی کرده است. او گفته است که نیروهای پلیس مالدیو برای برخورد با چنین مواردی آموزش خواهند دید.

در مالدیو گردشگران مجاز هستند در ‌استراحت‌گاه‌های ساحلی با لباس شنا بگردند اما خارج از استراحتگاه باید پوشش مناسب داشته باشند.

پلیس مالدیو با انتشار بیانیه‌ای از گردشگران این کشور خواسته است "حساسیت‌های فرهنگی و مقرارت محلی" را رعایت کنند.

دریافت
مدت زمان: 59 ثانیه